.jpg)
"Οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί σε αυτά που γίνονται στον κόσμο."
«…Στις 5 του Μάη, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό, δύο άνθρωποι έβαλαν τα ποτήρια του φραπέ στον νεροχύτη, είπε ο ένας στον άλλο να μην ξεχάσει τα κλειδιά του σπιτιού και μαζί με δυο – τρία άλλα πραγματάκια προχώρησαν προς το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εκτελέσουν δια της πυρός όσους ανθρώπους ήταν δυνατό.
Μετά το πέραν της αποστολής, με τα χέρια ελαφρώς ιδρωμένα από την κουφόβραση και το καυσαέριο έκατσαν μπροστά στην οθόνη και με τον ίδιο αναπτήρα κέρασαν ο ένας τον άλλον το έκτο τσιγάρο της μέρας…»
Το άνωθεν σενάριο μπορεί να θυμίζει κακόγουστο αστυνομικό μυθιστόρημα της δεκαετίας του ’90 αλλά γιατί να μην μοιάζει με την αλήθεια ;
Τι είναι αυτό που μας ωθεί να χαρακτηρίσουμε το εν λόγω <σενάριο> απλοϊκό και ατελές ;
Η πρώτη δικαιολογία που μου περνά από το μυαλό είναι ότι αδύνατο αυτά τα «κτήνη», αυτά που διέπραξαν ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα, να μοιράζονται έστω και στο ελάχιστο την ίδια καθωσπρέπει καθημερινότητα με τους υπόλοιπους εμάς, τους «κυρίους»
Και όμως….
Διαρκώς ακούμε πως ο τάδε καταδίκασε τα επεισόδια και πως ο δείνα επικροτώντας έκανε το ίδιο. Μα τα επεισόδια δεν είναι ερμαφρόδιτα ! Κάποιος και με κάποιο λόγο τα δημιούργησε.
Δηλώνω λοιπόν ως μέλος της Οργόνης και εκ μέρους όλων των υπολοίπων μελών της Ομάδας πως δε με ενδιαφέρει να καταδικάσω κανένα επεισόδιο μα εκείνον που το διέπραξε, τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον συγγενή μου !
Γιατί είναι η δική μας ανοχή που δημιουργεί το γόνιμο έδαφος, και η δική μας ανοχή που κάποια στιγμή πρέπει να αποτελέσει τιμωρητέα συνενοχή !
Βλέπετε μας είναι πολύ εύκολο να φαντασιωνόμαστε έναν στρατό άβουλων τεράτων με σιδερένια τσίνορα και παραφλού στα νεφρά, που το μόνο που καταλαβαίνουν είναι οι εντολές «αναγνώριση – εκτέλεση» αλλά δεν είναι έτσι.
Είναι σίγουρα πιο βολικό να οραματιζόμαστε ανήλιαγα υπόγεια και στοές απ’ όπου αναδύονται οι φονιάδες σαν πειραματική ταινία του Αντονιόνι, παρά το ότι ίσως και να τσουγκρίσαμε παρέα το κρασί μας μια Κυριακή μεσημέρι στο Θησείο…
Με λίγα λόγια στην ασάφεια δεν μπορεί κανείς να βρει ψυχή και λόγο να καταδικάσει και αυτό ακριβώς είναι που λείπει :
Η Ψυχή και ο Λόγος.
Ας είναι το κατηγορώ μας συγκεκριμένο, ας είναι το κατηγορώ μας ειλικρινές, ας είναι με το κεφάλι πάνω στους ώμους και όχι μέσα τους, γιατί μονάχα έτσι θα αντιμετωπίσουμε τα αίσχη που έπονται.
Γιατί όλα μια πρόβα είναι αγαπητοί, μια πρόβα με μοναδικό σκοπό την διδαχή του βλέμματος στην εικόνα της φρίκης και την εξάσκηση της καρδιάς στην θέα των κέρινων βλεμμάτων.
Γι αυτό γυρίστε την πλάτη στο λαθρεμπόριο τηλεοπτικών νούμερων, τους κουστουμαρισμένους λυγμούς των δημοσιογράφων και την σφουγγαρένια γροθιά των δήθεν μαχητών του δρόμου.
Η απάντηση θα έρθει με την δική μας υπευθυνότητα και την δυναμοποίηση της συνείδησης της δικής μας και των παιδιών μας. Τότε και μόνο θα αρχίσουν να σφίγγουν οι….
κουκούλες.
Κλείνω ως πρέπει με ένα αβέβαιο αίσθημα ντροπής και την τραχιά γεύση της συνενοχής στα χείλη.
Είθε να μην ξαναξημερώσει το τελευταίο πρωινό για κανέναν αθώο υπό τις οδηγίες των άνανδρων
Μετά τιμής
Η ομάδα της Οργόνης.
Ηράκλειτος.
«…Στις 5 του Μάη, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό, δύο άνθρωποι έβαλαν τα ποτήρια του φραπέ στον νεροχύτη, είπε ο ένας στον άλλο να μην ξεχάσει τα κλειδιά του σπιτιού και μαζί με δυο – τρία άλλα πραγματάκια προχώρησαν προς το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εκτελέσουν δια της πυρός όσους ανθρώπους ήταν δυνατό.
Μετά το πέραν της αποστολής, με τα χέρια ελαφρώς ιδρωμένα από την κουφόβραση και το καυσαέριο έκατσαν μπροστά στην οθόνη και με τον ίδιο αναπτήρα κέρασαν ο ένας τον άλλον το έκτο τσιγάρο της μέρας…»
Το άνωθεν σενάριο μπορεί να θυμίζει κακόγουστο αστυνομικό μυθιστόρημα της δεκαετίας του ’90 αλλά γιατί να μην μοιάζει με την αλήθεια ;
Τι είναι αυτό που μας ωθεί να χαρακτηρίσουμε το εν λόγω <σενάριο> απλοϊκό και ατελές ;
Η πρώτη δικαιολογία που μου περνά από το μυαλό είναι ότι αδύνατο αυτά τα «κτήνη», αυτά που διέπραξαν ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα, να μοιράζονται έστω και στο ελάχιστο την ίδια καθωσπρέπει καθημερινότητα με τους υπόλοιπους εμάς, τους «κυρίους»
Και όμως….
Διαρκώς ακούμε πως ο τάδε καταδίκασε τα επεισόδια και πως ο δείνα επικροτώντας έκανε το ίδιο. Μα τα επεισόδια δεν είναι ερμαφρόδιτα ! Κάποιος και με κάποιο λόγο τα δημιούργησε.
Δηλώνω λοιπόν ως μέλος της Οργόνης και εκ μέρους όλων των υπολοίπων μελών της Ομάδας πως δε με ενδιαφέρει να καταδικάσω κανένα επεισόδιο μα εκείνον που το διέπραξε, τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον συγγενή μου !
Γιατί είναι η δική μας ανοχή που δημιουργεί το γόνιμο έδαφος, και η δική μας ανοχή που κάποια στιγμή πρέπει να αποτελέσει τιμωρητέα συνενοχή !
Βλέπετε μας είναι πολύ εύκολο να φαντασιωνόμαστε έναν στρατό άβουλων τεράτων με σιδερένια τσίνορα και παραφλού στα νεφρά, που το μόνο που καταλαβαίνουν είναι οι εντολές «αναγνώριση – εκτέλεση» αλλά δεν είναι έτσι.
Είναι σίγουρα πιο βολικό να οραματιζόμαστε ανήλιαγα υπόγεια και στοές απ’ όπου αναδύονται οι φονιάδες σαν πειραματική ταινία του Αντονιόνι, παρά το ότι ίσως και να τσουγκρίσαμε παρέα το κρασί μας μια Κυριακή μεσημέρι στο Θησείο…
Με λίγα λόγια στην ασάφεια δεν μπορεί κανείς να βρει ψυχή και λόγο να καταδικάσει και αυτό ακριβώς είναι που λείπει :
Η Ψυχή και ο Λόγος.
Ας είναι το κατηγορώ μας συγκεκριμένο, ας είναι το κατηγορώ μας ειλικρινές, ας είναι με το κεφάλι πάνω στους ώμους και όχι μέσα τους, γιατί μονάχα έτσι θα αντιμετωπίσουμε τα αίσχη που έπονται.
Γιατί όλα μια πρόβα είναι αγαπητοί, μια πρόβα με μοναδικό σκοπό την διδαχή του βλέμματος στην εικόνα της φρίκης και την εξάσκηση της καρδιάς στην θέα των κέρινων βλεμμάτων.
Γι αυτό γυρίστε την πλάτη στο λαθρεμπόριο τηλεοπτικών νούμερων, τους κουστουμαρισμένους λυγμούς των δημοσιογράφων και την σφουγγαρένια γροθιά των δήθεν μαχητών του δρόμου.
Η απάντηση θα έρθει με την δική μας υπευθυνότητα και την δυναμοποίηση της συνείδησης της δικής μας και των παιδιών μας. Τότε και μόνο θα αρχίσουν να σφίγγουν οι….
κουκούλες.
Κλείνω ως πρέπει με ένα αβέβαιο αίσθημα ντροπής και την τραχιά γεύση της συνενοχής στα χείλη.
Είθε να μην ξαναξημερώσει το τελευταίο πρωινό για κανέναν αθώο υπό τις οδηγίες των άνανδρων
Μετά τιμής
Η ομάδα της Οργόνης.
