Ο δεκάλογος της Τρύπας.

Ο δεκάλογος μιας τρύπας είναι τρομακτικός.

Μια τρύπα υπάρχει παντού.

Είναι στο όζον.

Στο σύννεφο.

Είναι στο βουνό.

Είναι στο κεφάλι του άτυχου εραστή,

ακόμα και στου τυχερού θα μπορούσε να είναι.

Παντού...αλλα όχι στην τοίχο της κουζίνας μου!

Το απαράδεκτο λοιπόν αυτο φαινόμενο έλαβε χώρα μια απο τις συνηθισμένες Παρασκευές.

Αυτές τις βαρετές με τον εκνευριστικό νοτιά και τους απασχολημένους φίλους.

Ήμουν δεν ήμουν δεκαεφτά ετών όταν σε μια κρίση νοικυροσύνης άνοιξα τα ντουλάπια κάτω απο τον νεροχύτη να τακτοποιήσω τα βάζα με τα εκατό τουρσιά και τις χιλιάδες μαρμελάδες ,
που μάρτυς μου ο θεός ορισμένα τα θυμάμαι απο την ημέρα που γεννήθηκα!
 Όταν ως άλλη Περσεφόνη, άρχισα να διακρίνω εκεί κάπου στο βάθος , μια ακτίδα φωτός.

"Δεν είναι δυνατόν,"

Σκευτηκα αμήχανα και άρχισα να παραμερίζω βιαστικά ό,τι υπήρχε μπροστά μου.

Δεν μου πήρε πολύ ώρα μέχρι να εμφανιστεί.... η τρύπα,
αυτή η αναρχικά κομμένη τρύπα που επέτρεπε στο φως, τον αέρα και την γάτα μου να μπαίνουν
 στο ντουλάπι του νεροχύτη.

Έμεινα άναυδη.

Τόσο καιρό , πόσο δεν ξέρω, ζούσα με μια τρύπα μεσα στο σπίτι μου!
 Μέσα στο άνδρο ασφάλειας και τάξης της μάνας μου.
Τόσο καιρό αυτή η ύπουλη τρύπα άφηνε τον άγνωστο κόσμο να κρυφοκοιτάει τη ζωή μου!

Το απέναντι διαμέρισμα ήξερε πως υπάρχει τρύπα και εγώ δεν το ήξερα!
 Πόσα ακόμα ξέρει για μένα το απέναντι διαμέρισμα που εγω δεν ξέρω πως ξέρει;!

Και απο αυτό το σημείο άρχισε ο διαρκής και ασίγαστος εφιάλτης μου.

Τρυπες άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε σημεία που δεν μπορεί ούτε να φανταστεί κανείς.

Στο πεζοδρόμιο , στα σκαλια του σχολείου, στο μπουφάν μου, στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους πάντου!

Είχα αρχίσει να κινούμαι στον κόσμο βάσει και μιας άλλης διαδρομής,
εκείνης μέσω τις οποίας απέφευγα τις τρύπες!

Ήταν λες και μπορούσα να διακρίνω ένα ακόμα επίπεδο του κόσμου,
ένα πιο σαθρό και ετοιμόρροπο,ένα τρύπιο επίπεδο στο οποίο μάθαινα να ελίσσομαι.

Με τη πάροδο του χρόνου όμως έμεινα να το παρακολουθώ και να το κατατάσσω σε σχέση με τα τρύπια του μεγέθη,
 μέχρι που σιγα σιγα έπαψα να το φοβάμαι κι εκείνο έπαψε να με ενοχλεί με τη μανιώδη επιμονή του.

Ωστόσο ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορούσε να το δει έτσι.

Ο Σ. δεν δεχόταν οτι υπήρχε μια τεράστια τρύπα στη σχέση μας και οτι θα έπρεπε να χωρίσουμε
για να μην πέσουμε μέσα.
Εγώ όμως είχα ήδη πάρει άλλο δρόμο, μιας και σε αντίθεση με εκείνον είχα οσφρηστεί πολλάκις
την ανάσα της αβύσσου στο πρόσωπο μου.

Και απο τότε έτσι γινόταν πάντα, ακόμα και τώρα.
 Εγώ βλέπω τρύπες και φεύγω ενω πίσω μου οι ανίδεοι απορούν.

Τελικά...δεν είναι τόσο άσχημα μιας και απο τη μέρα του νεροχύτη έχουν περάσει τουλάχιστον άλλα δεκαεφτά χρόνια και δεν έχω πολλές πληγές να κλείσω.

Εντέλει εκείνος ο βιαστικός υδραυλικός που άφησε στη μέση ενα μερεμέτι,
 σίγουρα δεν φαντάζεται τι καλό μου έχει κάνει.

Ειλικρινά σκεύτηκα πολλες φορές οτι θα ήθελα να τον ευχαριστήσω αλλα μιας και το σύμπαν εχει χιούμορ και μάλιστα σαδιστικό δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο,
οτι θα με αποκαλέσει παλαβή και θα φωνάξει να με μαζέψουν ή ότι θα χαμογελάσει αυτάρεσκα λέγοντας " άργησες να το καταλάβεις" και θα μεταμορφωθεί σε γιγάντιο αερικό που θα εξανεμιστεί κάτω απο τον νεροχύτη κλείνοντας την τρύπα πίσω του?

Εν κατακλείδι ο δεκάλογος μιας τρύπας είναι τόσο τρομακτικός
 όσο το να μην βγείς ποτέ έξω απο τον ντουλάπι της κουζίνας σου και να μην μπείς ποτέ στο δίλλημα να πείς ευχαριστώ, σε αγαπώ ή φύγε...

Ντένια Κοντογούρη.