Θανάσης Τριαρίδης
Η πιθανότητα της Φαουστίνας Μερσέντες(ή
γιατί η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική)
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD068.htm
Όπως εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό, πρόκειται για ακόμη ένα κείμενό μου ενάντια στην πολιτική βία. Ακολουθεί ένα ενδεικτικό απόσπασμα:
[…] Για τη δική μου οπτική, η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, όποια φενακισμένη ηθική τάξη (εθνική, θρησκευτική, φυλετική, πολιτική, κρατική, επαναστατική) και αν υπηρετεί, όποιον απάνθρωπο ύμνο κι αν τραγουδά, όποια απάνθρωπη σημαία κι αν ανεμίζει στο φλάμπουρό της (γιατί κάθε σημαία και κάθε ύμνος είναι ομολογίες απανθρωπιάς). Κάθε πολιτική πρόταση που θεωρεί τη βία αναγκαίο κακό προβλέπει για τους υποστηριχτές της την πειθαναγκαστική υποταγή στην κτηνωδία – και η λεγόμενη «αντιβία» πάντοτε υπηρέτησε και ενίσχυσε την πρωτεύουσα βία που υποτίθεται πως αντιμαχόταν. Καμιά αληθινά αντισυστημική αντιπρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη βία, διότι κάθε πολιτική βία είναι μια βαθύτατη συστημική επιβεβαίωση. Ελευθερία εν τρόμω και εν φόνω δεν υφίσταται. Ούτε υπάρχουν »καλοί» και «κακοί» νεκροί: το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα και ποτέ λεκές.
Διάφοροι, συνήθως προγραμματικά αγράμματοι, θεωρούν τη μη βία «ανιστορικό» πρόταγμα. Σύμφωνα με τη συλλογιστική τους, εξίσου «ανιστορικό» είναι και το πρόταγμα της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, ο Ερρίκος Ντινάν, ο Λέων Τολστόι, ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Αλβέρτος Σβάιτσερ, η Σόφι Σολ, ο Πρίμο Λέβι, η Ζερμέν Τιγιόν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Τζον Λένον, η Ρέιτσελ Κόρι, ο Χραντ Ντικ, οι αντιρρησίες συνείδησης, οι εθελοντές των ανθρωπιστικών οργανώσεων και χιλιάδες άλλοι μάς δίνουν με τη σκέψη τους και με τη ζωή τους μια σαφή αντιπρόταση στην αλληλοτροφοδοτούμενη κτηνωδία της βίας. Ο κόσμος, σε πείσμα των ομοιοκατάληκτων στίχων που μάθαμε να παπαγαλίζουμε, δεν προχωρεί πάντα με φωτιά και με μαχαίρι – προχωράει με την παιδεία, την επιστήμη, τη δημιουργία, την τέχνη, την κοινωνική συμμετοχή και αλληλεγγύη, τον έρωτα… Ο Ρουσό, ο Μότσαρτ, ο Βαν Γκογκ, ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ ή ο Γεώργιος Παπανικολάου πάλεψαν για την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο από τους λογής μεγαλοφονιάδες που θεώρησαν πως έχουν το δικαίωμα να «ελευθερώσουν» σκοτώνοντας και σφάζοντας. Και ο ήλιος για να γυρίσει δεν θέλει «νεκροί χιλιάδες να είναι στους τροχούς», μήτε «οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους». Κάποτε έρχεται η ώρα που μπορούμε να πούμε το αυτονόητο: πως ο ήλιος γυρίζει από μόνος του – και πως όλα τα υπόλοιπα είναι άλλοτε κούφια ταρατατζούμ εθνικών ποιητών κι άλλοτε λάβαρα εν δυνάμει φονιάδων. […]
Σε αυτή την αναζήτηση μιας ανθρώπινης αντιπρότασης στη βία και στον τρόμο, στην προσχώρηση στο μίσος, η ιστορία της Φαουστίνας Μερσέντες, μιας Δομινικανής μετανάστριας που ξεκίνησε μαζί με άλλους δεκαεφτά με μια σχεδία για το Πόρτο Ρίκο, τον Ιανουάριο του 2001, ίσως να μην είναι ανώφελη.
***
Όπως και κάθε άλλο γραπτό μου, η Πιθανότητα της Φαουστίνας Μερσέντες, η οποία επισυνάπτεται και σε αρχείο word, δεν υπόκειται σε οποιοδήποτε «πνευματικό δικαίωμα» και μπορεί να αναπαραχθεί εν όλω ή εν μέρει δίχως οποιαδήποτε άδεια…
***
Τέλος, σημειώνω πως το κείμενο αυτό αποτελεί τη συμβολή μου στην έκδοση
Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική
μια συλλογή κειμένων ενάντια στον τρόμο
στην οποία συμμετέχουν με κείμενα τους οι:
Περικλής Κοροβέσης * Τέος Ρόμβος * Αλέκος Γεωργόπουλος * Παναγιώτης Δημητράς * Ναυσικά Παπανικολάτου * Μιχάλης Μαραγκάκης * Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) * Κυριάκος Αθανασιάδης * Θανάσης Μακρής * Γιάννης Εξαδάκτυλος * Θανάσης Τριαρίδης * Ελεάννα Ιωαννίδου * Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα * Μεχμέτ Ταρχάν * Θοδωρής Ηλιόπουλος * Γιώργος Μοναστηριώτης * Θανάσης Πολλάτος * Γιάννης Ευαγγέλου * Παναγιώτης Σιαβελής * Άγγελος Νικολόπουλος * Κώστας Μπακόπουλος * Γιάννης Κορομηλάς
Το εν λόγω βιβλίο θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2010 από τις εκδόσεις διάπυροΝ (και σε ταυτόχρονη διαδικτυακή έκδοση στην ιστοσελίδα politikiviadiapyron.wordpress.com)
Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους
Θανάσης Τριαρίδης – Σεπτέμβριος 2010
