KΩΔΙΚΟΣ "ΟΡΓΟΝΗ"

"Ήθελα να σκοτώσω έναν μοναχό, γι' αυτό και έγραψα "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ".
UMBERTO ECO

Το σύνθημα κάποιου εκδοτικού οίκου -καθ' όλα άξιου βέβαια- είναι το "δημιουργούμε αναγνώστες".
Η ομάδα της Οργόνης φιλοδοξεί -και το κάνει ήδη- να "δημιουργήσει δημιουργούς"΄ σε όποιον τομέα της τέχνης -όπως κι αν ορίζεται η τέχνη- κι αν δραστηριοποιούνται. Ή δραστηριοποιηθούν στο μέλλον.
Επιθυμεί διακαώς να προβάλει το έργο τους σε ένα κοινό που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γινόταν κοινωνός του.
Η ομάδα της Οργόνης είναι αυθόρμητη, άυλη και άφθαρτη. Δεν προβαίνει σε δημόσιες σχέσεις. Ούτε σε άσκοπες επιτηδεύσεις. Ούτε σε εκπτώσεις του είναι της.
Η "Οργόνη" είναι η αδυσώπητη, η αδίστακτη, η απόλυτη εκδίκηση του καινούριου.

Την ευαγγελιζόμαστε.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Κάτω η Χούντα!




Εμείς, η ομάδα της Οργόνης - μια πανελλήνια σύζευξη καλλιτεχνών - δεν βιαστήκαμε να σχολιάσουμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Περιμέναμε να καταλαγιάσει η οργή.
Δεν εκφράσαμε εν θερμώ την άποψή μας.
Και δικαιωθήκαμε.
Οι υποψίες μας ότι οι «γνωστοί-άγνωστοι» κουκουλοφόροι - που τα σπάσανε (και που τα σπάζουν κάθε φορά) δεν είναι παρά άλλη μια συμμορία του παρακράτους - επιβεβαιώθηκαν.
Του παρακράτους που ληστεύει το δημόσιο χρήμα και λυμαίνεται την εξουσία τα τελευταία εκατόν ογδόντα εφτά χρόνια (τουλάχιστον), καίει τα δάση για να τα μετατρέψει σε οικόπεδα και να τα ξεπουλήσει όσο-όσο, βασανίζει μετανάστες
και δολοφονεί παιδιά.
Και μετά σπάει βιτρίνες, βάζει φωτιές και καταστρέφει περιουσίες φορώντας κουκούλες για να μας εξοργίσει και να μας στρέψει εναντίον των κουκουλοφόρων "αντιεξουσιαστών".
Τα κατάφερε!
Μόνο που τώρα όλοι ξέρουμε, όλοι είδαμε ποιοι είναι οι περιβόητοι «γνωστοί-άγνωστοι» κουκουλοφόροι.
Είναι οι ίδιοι! Δεν είναι οι "αντιεξουσιαστές" αλλά οι εξουσιαστές.
Είναι οι μπάτσοι, είναι οι ασφαλίτες, είναι οι ευκλεείς γόνοι του παρακράτους που τη μια μέρα πυροβολούν στο ψαχνό και φεύγουν ανενόχλητοι και την άλλη σπάζουν, ρημάζουν και καταστρέφουν φορώντας κουκούλες, πάντα ανενόχλητοι.
Είναι η χούντα που υπάρχει ακόμα εδώ, που δεν ξεριζώθηκε ποτέ.
Ας την ξεριζώσουμε τώρα μια και καλή.
Ήρθε η ώρα.
Κι ας ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του.

Υ.Γ.: Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι όλα αυτά, ξεκίνησαν (ή τελείωσαν, ο χρόνος θα δείξει) με έναν καλό παππούλη από το Άγιο Όρος, τον ανυπέρβλητο και Παναγιώτατο Εφραίμ. Που σίγουρα κι αυτόν τον χρησιμοποίησαν και τον κορόιδεψαν τα γνωστά λαμόγια, οι "λιγούρηδες" της πολιτικής, για να φουσκώσουν κι άλλο τις σαπιοκοιλιές τους και τους λογαριασμούς στην Ελβετία. Το πόρισμα της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων τον δικαιώνει!
Εξάλλου τί όφελος να είχε από την όλη υπόθεση ο παππούλης; Τι να τα κάνει τα εκατομμύρια στο Άγιο Όρος; Μήπως θα αγοράσει
Prada παπουτσάκια και ράσα Armani για τους μοναχούς ή μήπως θα βάλει τζακούζι και Baccarat πολυελαίους στη Μονή;
Γι αυτό πιστεύουμε ότι οφείλουμε μια μεγάλη συγνώμη προς τον Άγιο Εφραίμ και τους μοναχούς του, που τόσο πολύ τον απασχολήσαμε με τα γήινα και πεζά θέματά μας τον τελευταίο καιρό. Ας τον αφήσουμε στην ησυχία του επιτέλους, μπας και κάνει καμιά προσευχούλα να γλιτώσουμε κι εμείς κι αυτός από τη χούντα γύρω μας και τη χούντα μέσα μας
.
ΟΡΓΟΝΗ - Η εκδίκηση του καινούριου.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

obabakoak, Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Τη Δευτέρα 10-11-08 όλοι στο μπάρ ομπαμπακόακ για ένα χορταστικό πεντάωρο γεμάτο ποίηση, αφορισμούς και διηγήματα με τον Τάσο Τσιούμα αυτοπροσώπως.
...και όποιος αντέξει...

Το σύνδρομο της Χιονάτης / Άγγελος Σπάρταλης

49ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονικης

Η ομάδα της οργόνης σας προσκαλεί να παρακολουθήσετε την νέα ταινία του Άγγελου Σπάρταλη, "Το σύνδρομο της Χιονάτης".
Προγραμμα προβολών:
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008 - 20:30 στην αίθουσα TΩNIA MAPKETAKH
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008 - 17:00 στην αίθουσα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.


Ο πραγματικός αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν ζει ελεύθερος ανάμεσά μας σχεδιάζοντας το επόμενο χτύπημα. Την ίδια στιγμή, η τελευταία εκτελέστρια της οργάνωσης ερωτεύεται τον μυστικό πράκτορα που την καταδιώκει, γνωρίζοντας ότι είναι αστυνομικός αλλά όχι ότι είναι και ο αδελφός της. Όλα αυτά, σε μία ταινία κόμικς.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008


Ένας χρόνος ΟΡΓΟΝΗΣ! ;)

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

ONE HOUR BEFORE THE TRIP



Ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες παίζει τρομπέτα και βίντεο, με ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα, σε έναν από τους αγαπημένους μας χώρους στην Αθήνα.

one hour before the trip -
the boola boo eye movement





Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

CARNIVAL TEASER #3


ΚΟΣΤΟΣ ΣΤΟΛΗΣ: 0-1 €

Βάλτε μια παλιά στολή,
βαφτείτε κλόουν
κι ελάτε:

1) Το Σάββατο, στις 19:30, μπροστά στην παλιά αστυνομία για τη
ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ (θα ακολουθήσει πάρτυ).
2) Την Κυριακή, στις 13:30, στην είσοδο της Ξάνθης για τη
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ (το κινητό πάρτυ)

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Όποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στο Καρναβάλι της Ξάνθης με την ομάδα της Οργόνης πρέπει να κλείσει ξενοδοχείο από τώρα!
Είναι ζήτημα ημερών να μη βρίσκει τίποτα!
Να σημειωθεί ότι το τριήμερο δεν θα υπάρχει κενό δωμάτιο πουθενά στο Νομό Ξάνθης και στις γειτονικές πόλεις Καβάλα, Κομοτηνή!


Όποιος ενδιαφέρεται να τον φιλοξενήσουμε πρέπει να επικοινωνήσει μαζί μας άμεσα!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

ΙΩ ΓΕΝΕΑΙ ΒΡΟΤΩΝ

"Αλίμονο, γενιές ανθρώπων"
























.

.

Το Εργαστήριο Έρευνας Παραστατικών Τεχνών AlmaKalma δημιουργήθηκε το 1997 με καλλιτεχνικό υπεύθυνο το Γιάννη Μήτρου και λειτουργεί ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Συνεργάζεται σε ερευνητικό επίπεδο με το Παιδαγωγικό Τμήμα του ΑΠΘ και το Εργαστήρι Φιλοσοφικών Ερευνών του Τμήματος Φιλοσοφίας. Επίσης, συνεργάζεται με καλλιτέχνες του ευρύτερου χώρου των παραστατικών και εικαστικών τεχνών. Σκοπός του εργαστηρίου είναι ο συνδυασμός επιστημονικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας που θα οδηγήσει στην εξέλιξη της τέχνης του ηθοποιού και ιδιαίτερα της παραστατική τέχνης. Βασικοί συντελεστές του εργαστηρίου, η Έλενα Αγαθοκλέους και ο Lukasz Walewski.

Τα τελευταία χρόνια έχει αφιερώσει την έρευνα του πάνω στην αφήγηση αρχαίων μύθων με όχημα παραδοσιακά τραγούδια κυρίως απο την ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Η έρευνα σχετίζεται με την εργασία του Jerzy Grotowski πάνω στην Τέχνη ως όχημα, γι' αυτό και το Εργαστήριο έχει άμεσες επαφές με το Ινστιτούτο Grotowski στο Wroclaw (Πολωνία) και το Workcenter of Jerzy Grotowski Potedera (Ιταλία). Στην έρευνα συμμετέχουν από το 2004 και οι δικές μας, Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή. Επίσης, το Εργαστήριο έχει πραγματοποιήσει στα χρόνια λειτουργίας του σεμινάρια για το εφαρμοσμένο δράμα, τη δυναμική ομάδας και το physical theatre, όπως επίσης ημερίδες και διαλέξεις. Στα πλαίσια της ολιστικής προσέγγισης της Τέχνης του ηθοποιού και σε συνεργασία με το ΚΕΠΟΜΕ και τον κ. Φραγκούλη, το Εργαστήριο έχει εγκαινιάσει κύκλο σεμιναρίων για τον κινηματογράφο.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ ΠΑΤΡΩΝ

O Dave κατέβασε μια γερή γουλιά μαυροδάφνη, τράβηξε μια ρουφηξιά από τα Benson & Hedges του κι έκλεισε για λίγο τα μάτια. Ήταν μόνος του στο καμαρίνι· μπορούσε λοιπόν να χαλαρώσει και να απολαύσει τις τελευταίες στιγμές πριν από τη συναυλία που θα άρχιζε σε λίγο. Η βοή του κόσμου έφτανε ξεκάθαρα ως εδώ. Ακούγονταν χειροκροτήματα, σφυρίγματα, μερικές μεμονωμένες κραυγές γυναικών, που αδημονούσαν. Προσπάθησε να ξεχωρίσει μια ιδιαίτερη φωνή ανάμεσα στις άλλες, αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια, επικέντρωνε την προσοχή του στις φωνές λίγο πριν τη συναυλία, ξεχώριζε μια-δυο, προσπαθούσε έπειτα, όταν ήταν πάνω στη σκηνή να τους δώσει πρόσωπα – αυτό κατά κάποιο τρόπο κρατούσε στη θέση του και το μυαλό του, τον βοηθούσε να συγκεντρώνεται όταν τραγουδούσε, να μη χάνεται στους εσωτερικούς του λαβυρίνθους, να μη τα χάνει. Να λοιπόν μια φωνή, μια γυναικεία φωνή, βραχνή ήδη από τις κραυγές, φώναζε το όνομά του.
Να και μια άλλη, αγορίστικη αυτή, μάλλον εφηβική, το αγόρι έλεγε κάτι στη γλώσσα της χώρας που ο Dave δε καταλάβαινε, κάτι στα ελληνικά.
Το club ήταν γεμάτο, η συναυλία ήταν για άλλη μια φορά sold out. O Dave άνοιξε τα μάτια του κι επιθεώρησε τον εαυτό του στον ολόσωμο καθρέφτη. Ντυμένος στα μαύρα, αδύνατος, ωχρός, με μαλλιά ξανθά και ατίθασα και καταγάλανα μάτια, έμοιαζε με άγγελο. Του την έδινε βέβαια πολύ όταν τον παρομοίαζαν με τέτοιο και γι’ αυτό έκανε μονίμως ότι μπορούσε για να πείσει ότι ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ένας διάολος, ένας αλήτης, ένα γαμημένο κωλόπαιδο. Το έντονο μαύρο μολύβι κάτω από τα βλέφαρά του σκλήραινε το γλυκό του βλέμμα, τα σκουλαρίκια στο φρύδι και το πηγούνι αγρίευαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, το τατουάζ με το δράκο που εκτόξευε φωτιές θρυμμάτιζε την ομορφιά του κορμιού του.
Το βλέμμα του πλανήθηκε στο καμαρίνι. Ήταν σχεδόν άδειο, μονάχα δυο-τρεις ανθοδέσμες από τον ατζέντη του, τον πρόεδρο του fan-club του και τον υπεύθυνο της διοργανώτριας εταιρίας έδιναν μια πολύχρωμη νότα στον κατά τ’ άλλα αδιάφορο χώρο. Πάνω στο τραπεζάκι που τελούσε χρέη μπουντουάρ ήταν αραδιασμένα αυτόγραφα, καλλυντικά, σκόρπια τσιγάρα. Και το τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού ‘’Rock life’’, που αναδημοσίευε το άρθρο του αντίστοιχου βρετανικού, με αφορμή τη συναυλία των Planet Alice στην Αθήνα. Ο Dave δέσποζε στο εξώφυλλο, ανάμεσα στον Robert, τον Steve και τον Joe, που διακριτικά στέκονταν ένα βήμα πιο πίσω, σχηματίζοντας με τα κορμιά τους γύρω του έναν ιδεατό κύκλο προστασίας. Στο εσωτερικό του περιοδικού ο κιθαρίστας, ο μπασίστας και ο ντράμερ του συγκροτήματος δεν εμφανίζονταν πια καθόλου. Όλες οι φωτογραφίες απεικόνιζαν τον Dave, τον χαρισματικό frontman, σε πόζες που αναδείκνυαν το αλήτικο και επιθετικό του ύφος. Στη μια ήταν ημίγυμνος, με τα χέρια ανοιχτά στο πλάϊ σαν Εσταυρωμένος, ο δράκος άπλωνε την ουρά του στο δεξί του μπράτσο, τέντωνε το φολιδωτό κορμί του στο στέρνο του και ξέρναγε φλόγες στο αριστερό του. Στην άλλη, κρατούσε στο ένα του χέρι ένα τσιγάρο έχοντας το άλλο χωμένο στο ανοιχτό του τζιν, αγγίζοντας με θράσος τα γεννητικά του όργανα. Και σε μια τρίτη, έφτυνε στον αέρα : το σάλιο του διακρινόταν καθαρά στη φωτογραφία, μια πηχτή λευκή αστραπή που εκσφενδονιζόταν αναιδώς από το στόμα του. Ήταν περήφανος γι’ αυτές τις φωτογραφίες ο Dave. Ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικές αυτού που ήταν, αυτού για το οποίο τόσα χρόνια είχε αγωνιστεί, αυτού που πρέσβευε το τελευταίο album των Planet Alice ‘’Fucked-up Savior’’, που, μόλις έξι μήνες μετά την κυκλοφορία του, είχε καταφέρει να φτάσει ήδη στη δεύτερη θέση της λίστας με τους πιο δημοφιλείς rock δίσκους της χρονιάς στην Ευρώπη. Ο Dave και η παρέα του δεν ήταν πλέον ένα περιθωριακό underground γκρουπάκι από το Manchester της Αγγλίας, γνωστό μόνο σε λίγους υποψιασμένους : ήταν μια μπάντα αξιώσεων, που σιγά-σιγά κατακτούσε τον κόσμο.
Τους τελευταίους τέσσερις μήνες το συγκρότημα βρισκόταν σε πανευρωπαϊκή περιοδεία. Δεν ήταν η πρώτη τους, έτσι ο ενθουσιασμός τους είχε κάπως καταλαγιάσει, ήταν όμως η καλύτερα οργανωμένη και σίγουρα η πιο επιτυχημένη τους μέχρι στιγμής και όλοι τους ένιωθαν ότι είχαν πια αρχίσει να πιάνουν την καλή, ότι μπορούσαν να αφήσουν την αλαζονεία και τον εγωισμό τους επιτέλους ελεύθερα, να το απολαύσουν τώρα που συνέβαινε. ‘’Έπρεπε να παίξω σε πολλά άθλια μπαράκια χωρίς καν να πληρώνομαι για να φτάσω σήμερα εδώ’’ έλεγε ο Dave στη συνέντευξή του στο ‘’Rock Life’’. ‘’Noμίζω λοιπόν ότι μετά από τόσο κόπο δικαιούμαι να είμαι λίγο ψωνισμένος τώρα που με ξέρουν όλοι, όχι ; Και αν εσείς νομίζετε ότι όχι, στα αρχίδια μου, να πάτε να γαμηθείτε!’’
Ο Dave πήρε μια βαθιά ανάσα και θυμήθηκε με ικανοποίηση το κόκκινο σουτιέν που προσγειώθηκε στη σκηνή, ακριβώς μπροστά στα πόδια του, στη συναυλία της Μαδρίτης. Νόμιζε ότι οι γκόμενες δε το έκαναν πια αυτό. Εκείνο το κορίτσι από την Ισπανία όμως μάλλον ζούσε ακόμα στη δεκαετία του ’60 και ο Dave θεώρησε ότι της άξιζε μια καλή ανταμοιβή για τον αναχρονισμό της. Πέρασε όλο το βράδυ μαζί της, την πήδηξε ανελέητα, μέχρι που την έκανε να ματώσει, να δακρύσει, να βάλει τις φωνές. Δε θυμόταν το όνομά της – μπορεί να μη το έμαθε και ποτέ – θυμόταν όμως καλά το μισολιπόθυμο, αδύνατο κορμί της, γεμάτο μελανιές και δαγκώματα, πάνω στα σεντόνια του. Ήταν ένα άγριο πλάσμα αυτό το κορίτσι, του άρεσε, δε θα είχε αντίρρηση να την ξαναπεριποιηθεί όταν θα περνούσε πάλι από την πατρίδα της. Του άρεσαν του Dave τα άγρια θηλυκά. Κάθε βράδυ διάλεγε ήδη από τη συναυλία δυο ή τρία, που θα του έκαναν αργότερα παρέα. Ωστόσο, δεν ήταν πάντα τυχερός. Κάποια από αυτά έφευγαν προτού προλάβει να τους κάνει νόημα να τον ακολουθήσουν, κάποια άλλα αποδεικνυόταν ότι τελικά ήταν ανήλικα ή ότι βρίσκονταν εκεί με το γκόμενό τους. Σε γενικές όμως γραμμές ήταν ικανοποιημένος. Μια sexy γυναίκα ή και περισσότερες κάθε βράδυ ήταν ό,τι χρειαζόταν για να κρατάει τη σκέψη της Loreen μακριά. Γιατί ο Dave έπασχε από διπλό στερητικό σύνδρομο : η Lorren τον είχε εγκαταλείψει εδώ και οχτώ μήνες : και ήταν καθαρός από τα ναρκωτικά εδώ και πέντε. Οι θαυμάστριες και οι groupies κάλυπταν την ανάγκη του για την πρώτη. Το αλκοόλ υποκαθιστούσε τον εθισμό του στα δεύτερα. Είχε μάλιστα ανακαλύψει πρόσφατα ότι η κατάποση μεγάλων δόσεων από τα ντόπια ποτά κάθε χώρας – σε συνδυασμό πολλές φορές με ουίσκι ή τεκίλα – είχε στη διάθεσή του θεαματικά αποτελέσματα. Έτσι, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Dave μόλις έφτανε με το συγκρότημα σε μια καινούρια χώρα ήταν να δώσει εντολή να τον περιμένουν στο καμαρίνι και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του δέκα τουλάχιστον μπουκάλια από το πιο δημοφιλές ντόπιο αλκοολούχο σκεύασμα. Με αυτόν τον τρόπο, η becherovka τον συνόδευσε στη συναυλία της Πράγας, η sangría σε εκείνη της Μαδρίτης και μια μισοάδεια μποτίλια porto σε εκείνη της Λισσαβόνας. Σήμερα θα εμφανιζόταν στη σκηνή κρατώντας ένα μπουκάλι μαυροδάφνη Πατρών, υπέροχο κρασί, που μόλις ανακάλυψε ότι του προκαλούσε ένα βαθύ ευφραντικό, σχεδόν λυτρωτικό συναίσθημα.
Τις ονειροπολήσεις και τις σκέψεις του διέκοψε απότομα ο Robert, o κιθαρίστας, που χτύπησε δυνατά την πόρτα και, χωρίς να περιμένει απάντηση, την άνοιξε και έχωσε το κεφάλι του στο άνοιγμα. Ένα τσιγάρο κρεμόταν από τα χείλη του, είχε έρθει να τον πάρει, ήταν πια ώρα να εμφανιστούν, οι supporters είχαν τελειώσει ήδη εδώ και μισή ώρα και ο κόσμος πραγματικά δε μπορούσε να περιμένει άλλο.
Κατεβαίνοντας τη στριφογυριστή σκάλα που οδηγούσε από το καμαρίνι στη σκηνή, ο Dave παραπάτησε στο τελευταίο σκαλοπάτι και έχασε προς στιγμήν την ισορροπία του. Ο Joe, o μπασίστας, που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του, τον συγκράτησε από την πτώση και οι δυο άντρες εμφανίστηκαν μπροστά στον κόσμο αγκαλιά. Έπειτα όλα, τα φώτα, οι φωνές, η μυρωδιά του πλήθους, έκαναν την καρδιά του να αναπηδήσει από χαρά – το ίδιο συναίσθημα που είχε μικρός σαν επιβιβαζόταν στο τρενάκι του τρόμου - , η μουσική άρχισε, η φωνή του άρχισε να ρέει βαθιά και μελαγχολική και μεθυσμένη, ήταν όμορφα, ήταν ηδονικά, ο κόσμος τραγουδούσε μαζί του και ούρλιαζε και χοροπηδούσε, αυτός έπινε μαυροδάφνη και έκανε άσεμνες χειρονομίες και έσερνε το μικρόφωνο στο πάτωμα και κλώτσαγε τον αέρα και φώναζε ‘’ευχαριστώ’’ και άγγιζε χέρια και ένιωθε σα μικρός Θεός που λατρευόταν με χειροκροτήματα, λιποθυμίες, δάκρυα και μπόλικη μπόλικη λαγνεία. Στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν ανάμεσα στα τραγούδια μισόκλεινε τα μάτια και προσπαθούσε να ξεχωρίσει μες στο πλήθος τη σύντροφο της βραδιάς. Σήμερα ωστόσο δεν είχε μεγάλο άγχος να τη βρει. Μετά τη συναυλία, το ελληνικό fan-club των Planet Alice διοργάνωνε after-show party προς τιμήν τους στο πιο γνωστό rock club της πόλης. Εκεί, ο Dave θα μπορούσε να διαλέξει με την ησυχία του την τυχερή της νύχτας.
Τη διάλεξε αυτός ή η στιγμή διάλεξε και τους δυο τους ; Η κοπέλα εκσφενδόνισε στη σκηνή ένα τριαντάφυλλο. Το άνθος χτύπησε το Dave στο πρόσωπο, ένα αγκάθι έγδαρε το μάγουλό του από άκρη σε άκρη, μικρές σταγονίτσες αίματος εμφανίστηκαν λάμποντας σα ρουμπίνια, ο Dave γεύτηκε στη γλώσσα του τη γεύση του αίματος και τότε τον έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί θυμήθηκε το άλλο χτύπημα, εκείνο απ’ το μπουκάλι που πριν κάποια χρόνια στο φεστιβάλ του Glastonbury τον έκοψε βαθιά αφήνοντάς του στο μέτωπο μια μικρή ουλή και στο στόμα μόνιμα τη γεύση της αποτυχίας. Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του, ο Dave σκούπισε με την παλάμη του τις σταγονίτσες του αίματος, έσκυψε και μάζεψε το τριαντάφυλλο από τη σκηνή, για να το πετάξει στη συνέχεια πίσω στον κόσμο. Το πλήθος, που συνωστιζόταν στην αρένα, συμπιέστηκε για να το αρπάξει. Ο Dave ευχήθηκε η κοπέλα, που τελικά τα κατάφερε, να είναι η ίδια που εξαρχής του το έριξε.
Αργότερα, στο party, η ευχή του πραγματοποιήθηκε. ‘’Με συγχωρείς για πριν. Δεν ήθελα να σε πονέσω. Ήθελα μόνο να σου δείξω την αγάπη μου.’’ Είχε φωνή δροσερή και γλυκιά, φωνή που δε ταίριαζε σε σεξουαλικές περιπτύξεις, αλλά σε εξομολογήσεις και μυστικά. Δεν έμοιαζε καθόλου με τις γυναίκες που συνήθως του άρεσαν, δεν ήταν καθόλου άγρια, προκλητική ή επιθετική. Αντιθέτως, φαινόταν πραγματικά καλό κορίτσι, έτσι όπως ήταν ντυμένη μάλλον ρομαντικά με ένα μακρύ καφέ φόρεμα με φουσκωτά μανίκια και ψηλοτάκουνες μπότες, με τα λαμπερά καστανά μαλλιά της δεμένα αλογοουρά και το κόκκινο τριαντάφυλλο περασμένο πίσω από το αριστερό αυτί της. Την έπιασε από τη μέση, την τράβηξε σε μια απόμερη γωνιά, έσκυψε και μύρισε βαθιά τα μαλλιά της, το άνοιγμα του στήθους της, την ανάσα της, της χάιδεψε το χέρι, της ψιθύρισε στο αυτί τον αριθμό του δωματίου του, της είπε ότι θα την περιμένει εκεί μόλις φύγει από το party. Το party όμως τραβούσε σε μάκρος. Όπως πάντα, ήταν γεμάτο έξαψη για τους θαυμαστές του και απολύτως ανιαρό για τον ίδιο. Επί τρεις ολόκληρες ώρες, χέρια τον τραβούσαν από τη μια μεριά στην άλλη, στόματα τον φιλούσαν παντού, στυλό χώνονταν βίαια στα δάχτυλά του για να υπογράψει αυτόγραφα, φωνές διεκδικούσαν την προσοχή του. Οι άλλοι τρεις του συγκροτήματος είχαν αποσυρθεί, καθένας με τον τρόπο του – ο Steve είχε φύγει για το ξενοδοχείο, ο Robert κειτόταν λιώμα από το αλκοόλ σε έναν ξεφτισμένο καναπέ και ο Joe φιλιόταν με μια γκόμενα σε μια γωνία – κι έτσι ήταν πάλι αυτός που έπρεπε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις, να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις, να φανεί αντάξιος όλων των προσδοκιών. Όλες αυτές τις ώρες, η καστανή κοπέλα καθόταν σε ένα σκαμπό μόνη της, έπινε ουίσκι, κάπνιζε και τον κοιτούσε από απόσταση, ο Dave ένιωθε το βλέμμα της να τον μαγνητίζει, αισθανόταν ότι μια αόρατη κλωστή τους κρατούσε ενωμένους και το μόνο που επιθυμούσε ήταν να κρυφτεί στην αγκαλιά της.
Γύρω στις 3.00 τα ξημερώματα, ο κόσμος άρχισε να χαλαρώνει και ο Dave μπόρεσε επιτέλους να αποχωρήσει. Την αναζήτησε με το βλέμμα για να την πάρει μαζί του, δε τη βρήκε και ένιωσε μια παράξενη απογοήτευση να πλημμυρίζει το είναι του. Την ήθελε πραγματικά αυτή την κοπέλα, τη χρειαζόταν, ένιωθε επιτακτικά την ανάγκη της στο ταξί που τον πήγαινε στο ξενοδοχείο, την ένιωθε καθώς έμπαινε στο ασανσέρ και καθώς ξεκλείδωνε την πόρτα του δωματίου του, την ένιωθε καθώς χαμήλωνε τα φώτα και άνοιγε ακόμη ένα μπουκάλι μαυροδάφνη.
Δε τον άφησε να περιμένει πολύ. Χτύπησε την πόρτα του σα να ήταν γι’αυτήν κάτι απλό, κάτι δεδομένο, ο Dave της άνοιξε κρατώντας τη μαυροδάφνη, η κοπέλα μπήκε στο δωμάτιο και μαζί της μπήκε η αγάπη, η ομορφιά, η ελπίδα, οχτώ μήνες μετά τη Loreen, πέντε μήνες μετά την κόκα. Την έλεγαν Άννα, ζήτησε λίγο ουίσκι από το mini bar, πέρασε απαλά το δάχτυλό της απ’ τη μικρή γρατζουνιά στο μάγουλό του, απόθεσε το τριαντάφυλλο στο κρεβάτι του.
Επειδή ήταν τόσο απλή, τόσο φυσική και υπαρκτή, επειδή δεν είχε επάνω της ίχνος αλαζονείας, περηφάνιας ή λατρείας, επειδή σχεδόν δε την ένοιαζε που ήταν αυτός που ήταν, που ήταν εκείνη που είχε διαλέξει για τη νύχτα, επειδή δεν έδειχνε να τον θαυμάζει, να τον ποθεί ή να τον θεωρεί σπουδαίο, ο Dave ένιωσε για πρώτη φορά να χαλαρώνει. Σαν καταπιεσμένο στέλεχος επιχείρησης, που λύνει επιτέλους τον σφιχτό κόμπο της γραβάτας του, ο Dave αφέθηκε στη συντροφιά αυτής της απλής κοπέλας και άρχισε να της μιλάει, όπως θα μιλούσε σε κάποιον δικό του. Στην αρχή της μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, για τα όνειρά του να ξεφύγει από τη φτωχή οικογένεια και τη μίζερη πόλη του, για την αγάπη του για τη μουσική, για την καύλα που ένιωθε πάνω στη σκηνή. Μετά, της μίλησε για τη γνωριμία του με τους άλλους, για τους δυο πρώτους δίσκους τους που δε πήγαν ιδιαίτερα καλά, για τον τωρινό τους, που σημείωνε μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι πια ονειρεύονταν. Όταν της διηγήθηκε το περιστατικό με το μπουκάλι, η Άννα δάγκωσε τα χείλη της και άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της. Όταν άρχισε να του ανακατεύει τα μαλλιά και να τον φιλάει στα μάτια, ο Dave ξέσπασε σε κλάματα. Aνάμεσα σε φιλιά και χάδια, σε δάκρυα και αγκαλιές, της είπε για τη Loreen που τον εγκατέλειψε όταν την έστειλε με σπασμένα πλευρά στο νοσοκομείο, για τα ναρκωτικά που τον διέλυσαν, για τον πατέρα του που τον χτυπούσε με τη δερμάτινη ζώνη του, για τον παραγωγό του που τον έβαζε να του παίρνει πίπες, για τη μητέρα του που έκοψε τις φλέβες της. Όλη του η ζωή ξέσπασε σαν ηχηρό χαστούκι πάνω στην καστανή κοπέλα που τον κρατούσε όλο το βράδυ αγκαλιά και τον παρηγορούσε σα μωρό.
Όταν άρχισε να χαράζει, άδειος από μυστικά και δάκρυα, ο Dave γδύθηκε και έπεσε γυμνός στο υπέρδιπλο κρεβάτι. Την κάλεσε κοντά του χτυπώντας με το χέρι του το στρώμα δίπλα του, ήταν όμως τόσο εξαντλημένος από τη συναυλία, τις απανωτές πτήσεις, τη μαυροδάφνη και τα κλάματα που αποκοιμήθηκε αμέσως, προτού προλάβει να τη δει να ξαπλώνει κοντά του. Η Άννα ξάπλωσε δίπλα του με τα ρούχα. Προσάρμοσε το ρυθμό της αναπνοής της στο δικό του, τον φίλησε στο μέτωπο και τον σκέπασε με τα λυτά μαλλιά της. Μες στα ευωδιαστά μαλλιά της, το άγριο αγόρι κοιμόταν εξαντλημένο, ευάλωτο σα βρέφος, καθαρό και αθώο και ασφαλές. Το άφησε να κοιμηθεί, σιωπηλή και ήσυχη το κοιτούσε απλά να κοιμάται για καμιά ώρα.
Τραβήχτηκε έπειτα απαλά από το πλάι του, έπιασε την τσάντα της από το πάτωμα και άνοιξε με αργές, αθόρυβες κινήσεις το φερμουάρ της. Έβγαλε από μέσα το δημοσιογραφικό της κασετοφωνάκι και το κοίταξε. Είχε πια σταματήσει να ηχογραφεί, η κασέτα διαρκούσε δυο ολόκληρες ώρες και ήταν γεμάτες λυγμούς και συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Καθώς ο Dave άρχισε να ροχαλίζει απαλά, η Άννα έβγαλε την ψηφιακή της μηχανή και τον τράβηξε δυο-τρεις φωτογραφίες έτσι όπως κοιμόταν πλάι της γυμνός, γεμάτος ουλές και τατουάζ, με το πέος του να κρέμεται ανήμπορο και μια κλωστή από σάλιο να κυλάει από το ανοιχτό του στόμα. Προτού εγκαταλείψει το δωμάτιο, πήγε μέχρι το μπάνιο, έπλυνε τα χέρια της και έγραψε με το κραγιόν της στον καθρέφτη : ΤΗΑΝΚS.
Είχε μόλις εξασφαλίσει πρωτοσέλιδο στο σκανδαλοθηρικό περιοδικό για το οποίο δούλευε. Ο μισθός της θα αναπροσαρμοζόταν, το όνομά της θα άρχιζε να ακούγεται, μπορεί να εμφανιζόταν ακόμα και στην τηλεόραση. Και είχε μόλις ξαναστείλει το άγριο αγόρι πίσω στην κόλαση. Το άρθρο της θα έκανε τόση φασαρία που θα ακολουθούσαν κι άλλα, σε όλα τα περιοδικά της Ευρώπης θα δημοσιεύονταν αντίστοιχα κείμενα και φωτογραφίες, διάφορες παλιές του γκόμενες θα έβγαιναν και θα μιλάγανε παντού, η Loreen θα έδινε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες της με τα μαυρισμένα μάτια και τις μελανιές και ο Joe θα εγκατέλειπε το συγκρότημα για κάποιο άλλο, η κοκαϊνη θα έμπαινε πάλι στη ζωή του κι ένα βράδυ γεμάτο φαντάσματα κάπου στα Βαλκάνια ένα δεύτερο μπουκάλι θα προσγειωνόταν στο κεφάλι του κι ένα κοφτερό ξυράφι θα εκτελούσε στα τρεμάμενα χέρια του μια πολύ πιο λεπτή εργασία από το ξύρισμα.
Και ωστόσο, καθώς αυτός κοιμόταν μες στα όνειρά του από μαυροδάφνη και αυτή βάδιζε γρήγορα προς το σπίτι της κάτω από έναν ουρανό βροχερό και γκρίζο, ακόμα τίποτα από αυτά δεν είχε πραγματοποιηθεί, το μέλλον ακόμα δεν είχε λάβει χώρα, μες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της Αθήνας οι τοίχοι είχαν μουλιάσει από αγάπη και λύπη και ομορφιά και ένα μικρό μυστήριο είχε τελεστεί, δυο καρδιές είχαν αγγίξει η μια την άλλη και ο δρόμος ήταν ακόμα ανοιχτός προς το φως ή το σκοτάδι, τη λύτρωση ή τον πόνο, το χτύπημα απ’ το τριαντάφυλλο ή το μπουκάλι, τη ζωή ή το θάνατο……..

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΛΑΝΑΡΙΔΗ

«Δεν κατατάσσομαι μουσικά κάπου συγκεκριμένα. Σίγουρα – αν κι έχω θητεύσει επαρκώς – δε νιώθω, δεν είμαι παιδί του ωδείου. Εμφορούμαι από την ανάγκη για συλλογική, ομαδική μουσική έκφραση»

Κι έτσι στις αρχές του Δεκέμβρη του 2007 ο Άρης δημιούργησε την Collective Orchestra, ένα πενταμελές σχήμα (2 κιθάρες, 1 τσέλο, 1 βιολί, 1 κρουστό) των οποίων είναι και ο βασικός συνθέτης της μουσικής τους. Μουσική που «κινείται κάτω από εικόνες» - ένα είδος μουσικής επένδυσης σε οτιδήποτε δυναμικά εικαστικό.

Η συναυλία που θα δοθεί στις 7 Μαρτίου στου Ψυρρή, και οργανώνεται από τη 7points, θα ηχογραφηθεί και θα κινηματογραφηθεί.

«Θέλουμε να είμαστε μια ενεργή μπάντα.»

Κι εμείς το ίδιο, Άρη

ΟΡΓΟΝΗ
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ






ΠΡΟΣΘΗΚΗ 13/2/2008


Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Το σενάριο του 2 (ΔΥΟ)

Άντρας

Γυναίκα
Θέλω να σου μιλήσω απόψε. Να κοιτάξω μέσα στα μάτια σου.Τι θα μου πεις;
Για τη ζωή σου.Μ΄ αρέσει.
Κι εμένα, αν και όλοι λένε ότι είναι μικρή.Μπορεί. Εξαρτάται πόσο έντονα ζεις…
Ναι, αλλά πάλι είναι μικρή.Τη μεγαλώνεις μόνο αν τη χαίρεσαι.
Είμαστε, λένε, μόνοι στο σύμπαν…Δε νομίζω, μάλλον έχουμε πολλούς φίλους.
Έτσι λες; Γιατί;Έχω μια αίσθηση. Κι αυτό με κάνει να ησυχάζω.
Έχεις εφιάλτες τις νύχτες;Όχι, μόνο όμορφα όνειρα…
Ανήκω στη γενιά των βομβαρδισμένων. Τι εννοείς;
Από την τηλεόραση, τον ξεφτιλισμό των ανθρώπων, την άγνοια….Είμαι εδώ κι αφήνομαι να μ΄ ενημερώσουν τα ένστικτά μου.
Τι είδους; Ζωώδη;Ναι και ερωτικά και άλλα….
Αυτά που σε σταματούν από την αμαρτία;Δεν πιστέυω σε κανέναν θεό άρα δεν κάνω καμία αμαρτία…
Και ο σεβασμός; Σέβομαι μόνο τον ευατό μου. Τον προσέχω,τον περιποιούμαι, τον εξασκώ.
Κι όλοι οι άλλοι να πάνε στο διάβολο έτσι; Μόνο για σένα τα κάνεις όλα.Ναι, για να έχω καθαρή συνείδηση. Έτσι χτίζω και το κάστρο μου.
Έχει και άγρια θηρία μέσα;Έχει στα τείχη του ιδέες καρφωμένες σαν τα βέλη που ρίχνουν όσοι θέλουν να με πολιορκήσουν.
Όπως εγώ τώρα…Ναι. Αλήθεια, σου αρέσω;
Μου δίνεις αρώματα από άλλες εποχές, που μου τρυπάνε το μυαλό.Μήπως είπες όμορφα το ότι χρειάζεσαι σεξ;
Ίσως, αλλά όχι μόνο. Θέλω να κοιτάξω μέσα στο βλέμμα σου...Για να δεις αυτό που βλέπω ή για να κλάψεις;
Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι τόσο ευαίσθητος.Μπορείς αλλά δεν το ξέρεις. Όλοι είμαστε Κουβαλητές Ψυχών…
Η δική μου βρίσκεται σε λήθαργο. Θέλω να την ξυπνήσεις.Δώσε μου τροφή. Πες το μου γλυκά…
Αν το άπειρο είναι θάλασσα θα ήθελα να βουτήξω μέσα του μαζί σου…Τέλειο! Κι αν είναι βουνό;
Να το ανέβω μαζί σου.Όλοι αυτό περίμεναν ότι θα πεις…
Ναι αλλά στο δικό μου βουνό δεν υπάρχουν σύνορα...Αδύνατον...
Αν έρθεις μαζί μου πάντως θα σου δείξω κι άλλα…Από τον εαυτό σου;
Ναι. Θα σου ανοίξω τα φτερά μου και ίσως και τα δικά σου.Τα δικά μου είναι φτιαγμένα από κερί.
Θα μπορούσα να κλάψω μπροστά σου…Θα σ΄ αγαπούσα αν το έκανες.
Νομίζεις ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε; Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι και δε θέλουν να ελευθερωθούν.
Είμαι ελεύθερος.Είδα το δάκρυ σου. Μπορείς και το αφήνεις όταν θες;
Ναι έχω εξασκηθεί στην ελευθερία. Όταν οι άλλοι χτυπούν με τη γροθιά εγώ φτιάχνω λέξεις.Κέρδισες ποτέ έτσι;
Εσένα.Ποια από τις λέξεις σου νομίζεις ότι με κέρδισε;
Η "Αγάπη".Μα δεν την είπες...
Είναι αυτό που δεν χρειάζεται να το λες αλλά να το δείχνεις...Αν σ΄ αγαπήσω θα μου μάθεις να εξασκώ και γω την ελευθερία;
Και το δάκρυ σου!Και τις λέξεις;
Και την ανάσα όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις!Και την έξαψη της λαγνείας όταν αγκαλιαστούμε;
Και την προσπάθεια να μην ξεπουληθούμε!Και τη δύναμη να μην παριστάνουμε ότι τα ξέρουμε όλα;
Και την ικανότητα να φτιάχνουμε το δικό μας ήλιο που δεν θα λιώσει ποτέ τα κέρινα φτερά σου!Και θα μου λές παραμύθια να κοιμηθώ όταν φοβάμα;
Και ότι εσύ κι εγώ είμαστε δύο απίθανα μικρές χρυσαλλίδες έτοιμες να αναπαράγουν το σύμπαν…Και θα μου μάθεις γιατί κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι και σκοτώνουν;
Είναι άτιμο κόκκινο το κόκκινο του αίματος.Νυχτώνει. Πάρε με από δω…


Σενάριο-Κάμερα-Μοντάζ: freerider

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008