Υπαινισσόμαστε μία πολιτική θέση κι’ ελπίζουμε να αργήσουμε να το ξανακάνουμε.
Η κόρη του «αποστάτη» και επίσης αποστάτρια από την Ν.Δ., ίδρυσε ένα νέο, φονταμενταλιστικά «νεοθατσερικό» κόμμα. Το ’χει ιδρύσει εδώ και καιρό, δηλαδή αν σκεφτεί κανείς πως ο οιονεί μηχανισμός του στήριξε συγκεκριμένες υποψηφιότητες στις πρόσφατες εκλογές και σε κάποιες περιπτώσεις, (λέγε με και Μπουτάρη) ήταν ο από μηχανής θεός που καθόρισε ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα.
Μάντεις δεν είμαστε, αλλά μια πρόβλεψη θα την διακινδυνεύσουμε.
Ξεκινά, ανατέλλει η εποχή των κυβερνήσεων συνεργασίας. Και θα ‘ναι μια ταραγμένη εποχή.
Ο απολύτως μέτριος Σαμαράς θα συρρικνώσει κι’ άλλο την Ν.Δ. για να μπορεί να την ελέγξει, ο κάποτε συγκάτοικός του και εσαεί κολλητός φίλος του, θα εξακολουθήσει να ηγείται του ΠΑΣΟΚ και να έπεται του «μνημονίου», ο Καρατζαφέρης σύντομα θα αλλάξει ρότα ˙ διαφημιστής είν’ ο άνθρωπός και γνωρίζει άπταιστα ότι ο ΛΑΟΣ έχει φτάσει στα όρια του. Ίσως συγχωνευθεί με το Ντοράκι, αφήνοντας τη «Χρυσή Αυγή» να παίξει μπάλα εκ δεξιών του.
Αυτοί όλοι θα συγκυβερνήσουν.
Το ζήτημα και το κεντρικό διακύβευμα για μας – εν μέσω κρίσης , μα οι καιροί της κρίσης είναι πάντοτε ωφέλιμοι- είναι η Αριστερά.
Θα ξαναυπάρξει Ενωμένη Αριστερά στην Ελλάδα;
Η χώρα μας είναι σαν την Τζαμάικα, την Αιτή, τις Μπαχάμες –«εδώ έχει σχεδόν πάντα ήλιο»-. Ούτε Γερμανία, ούτε Ιρλανδία, ούτε Ελβετία θα γίνουμε ποτέ.
Είν’ αδύνατο να απεκδυθούμε του διονυσιακού μας είναι, του ποιητικού γλεντιού μας, της μεθυστικής απρονοησίας μας. Είμαστε τζιτζίκια γλεντζέδικα εκ πεποιθήσεως, επ’ ουδενί Ελβετοί τραπεζίτες, «σταχανοβίτες» Ρώσοι ή Γερμανοί Προτεστάντες.
Εμμένουμε στην Αριστερά, στην ανάγκη πραγματικής υπόστασής της.
Και στην εμφιλοχωρούμενη έννοια του «πατριωτισμού».
Το μέγα λάθος-αιτιατό και αποκύημα της ήττας του Εμφυλίου -είναι πως «αβρόχις ποσίν» παραχωρήθηκε στους δεξιούς η ιδιότητα του «πατριώτη»- λες κι ο «πατριωτισμός» δεν είναι μια συναισθηματική έγερση που βιώνεται, αλλά ένα αδιαφανές και αδιάστατο νοητικό σχήμα που αφενός εκχωρείται, αφετέρου πατεντάρεται και κηδεμονεύεται.
Ο «μιζέριας» Βελουχιώτης κι ο εξόχως αμφιλεγόμενος Ζαχαριάδης, ήταν οι τελευταίοι ηγέτες. Μα επιτέλους κάτι νέο πρέπει να υπάρξει. Τα τελευταία 60 χρόνια οι «Γερμανοτσολιάδες» και οι ευκλεείς –φυσικοί και πνευματικοί-επίγονοί τους αλωνίζουν.
Το «μνημόνιο» εδώ και λίγο καιρό είναι νόμος του κράτους. Και θα είναι για πολύ ακόμα.
Η Πόλις – για πολλοστή φορά- εάλω.
Μα ο καιρός γαρ εγγύς.
Ή τώρα ή ποτέ.
Τώρα.
Οργόνη, η εκδίκηση του καινούριου
