Πολλά πολλά χρόνια πριν, ένα μικρό νησάκι στην Ανατολική ακτή του Νέου Κόσμου (Μανχάταν το όνομά του) άλλαξε ιδιοκτήτη. Το τίμημα ήταν περίπου 800$, ήτοι 1 τρις Ευρώ σε σημερινές τιμές. Στο νησί αυτό χτίστηκε ο πυρήνας μιας μέλλουσας Μητρόπολης, της Νέας Υόρκης.
Κατά τον ίδιο τρόπο – με δολάρια, καθρεφτάκια και μποτίλιες ουίσκι – όλη η Αμερική άλλαξε χέρια και οι Ινδιάνοι αυτόχθονες σιγά σιγά κατόρθωσαν να μείνουν απάτριδες, χωρίς γη, και σε συνδυασμό με τη νομιμοποιημένη υπό τις ταγές του νέου έθνους-κράτους χρήση βίας ξεκληρίστηκαν, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.
Επαληθεύτηκε, έτσι, πρωθύστερα, η σκέψη του Γερμανού (αχ, αυτοί οι Γερμανοί) Χέγκελ: «Λαός που δεν είναι οργανωμένος σε κράτος παύει να υπάρχει», και ξέρουμε ότι απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης κράτους είναι η γη, το έδαφος.
Στη φιλοσοφία, ως χρήμα ορίστηκε «κάθε γεγονός ή προϊόν κατώτερης ποιότητας». Η ισοτιμία χρήματος – έργου τέχνης, για παράδειγμα, εννοιολογικά φαίνεται να καθαγιάζει το μη όν που αποκαλούμε χρήμα – εξ ου και ο όρος «νόμισμα» (εκ του ρήματος «νομίζω») και μετέπειτα «χαρτονόμισμα».
Το χρήμα δεν υπάρχει.
Σκοτώνει όμως συνειδήσεις και εξολοθρεύει λαούς ολόκληρους. Σκεφτείτε, λόγω χάρη, τι συμβαίνει στη νότιο-ανατολική πλευρά της Ευρώπης. Η «fast track» αξιοποίηση – λέμε τώρα – κάθε είδους και υφής Ελληνικής Δημόσιας περιουσίας, έναντι τιμήματος 50 δις, ήτοι το 1/20 του ποσού για το οποίο ξεπουλήθηκε το Μανχάταν, θα αποτελέσει την αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής για έναν λαό.
Δείτε ήδη τι γίνεται με τα διόδια στους αυτοκινητόδρομους του εθνικού δικτύου, στην Αττική οδό (που μόνο «Αττική» δεν είναι) και στη γαλλοκρατούμενη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Κάθε σύμβαση εκχώρησης δημόσιας γης είναι αποικιοκρατική.
Αν όλα συμβούν όπως έχουν σχεδιασθεί, για εμάς και χωρίς εμάς, σύντομα θα χρυσοπληρώνουμε το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, οποιοδήποτε άλλο δημόσιο αγαθό, και αφύσικα θα απολέσουμε και μεγάλο μέρος της γενέθλιας γης μας.
Αναλογιστείτε τι θα γίνει στο «Ελληνικό»: 5 δις λέμε ότι θέλουμε να λάβουμε για την αξιοποίηση του.
Το απολύτως όμως προφανές λάθος νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου, που ιδεολογικοποιεί με επίφαση επιστημοσύνης αυτό το ξεκάθαρο ξεπούλημα, είναι ότι, στην περίπτωση του Ελληνικού – και κάθε κομματιού ελληνικής γης – δεν ισχύει ο κεϋνσιανός νόμος προσφοράς και ζήτησης. Δεν πρόκειται για 100 ζευγάρια παπούτσια που μπορούν να γίνουν 50 ή 200 ανάλογα με τη ζήτησή τους, που αυτή θα καθορίσει και την προσφορά τους, άρα και την τιμή πώλησής τους.
Υπάρχει ένας και μόνο πλανήτης Γη και μία και μοναδική περιοχή, σαν το Ελληνικό σ’ αυτόν τον πλανήτη. Η αξία του είναι προφανώς άπειρη και απεριόριστη. Αν το πουλήσεις δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις. Τα 5 δις ευρώ θα ξοδευτούν όπως ξοδεύτηκαν και τα 800$ του Μανχάταν. Πόσο όμως αξίζει το Μανχάταν σήμερα; Ο παππούς του Έλληνα πρωθυπουργού είχε πει ότι «υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται».
Και ένας ωραίος Έλλην ποιητής έγραφε:
«Αντισταθείτε,
Ακόμα και σε μένα που σας λέω αυτά τα λόγια,
Αντισταθείτε!»
ΟΡΓΟΝΗ
Η εκδίκηση του καινούριου
