Δεν είναι ποιητής εκείνος που με ωραίες λέξεις ξέρει να στολίζεται αλλά αυτός που τις αγνοεί προσφέροντας μόνο τον εαυτό του.
Δεν έχει σημασία αν το νόημα το βρίσκει κανείς στο βάθος ή την επιφάνεια. Σημασία έχει να είναι το δικό σου νόημα αυτό που θα βρεις και όχι κάποιου άλλου το βάθος ή η επιφάνεια…
Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι όμως μαθητής. Μαθητής του χαρτιού και συγγραφέας μονάχα των δικών μου φιλοδοξιών και αναμνήσεων σε έναν δρόμο χωρίς σύνορα και φρουρούς, χωρίς λύπη και χωρίς χαρά. Στον μοναδικό ελεύθερο δρόμο της ανιχνογράφητης ανθρώπινης έμπνευσης.
Ποιητής δεν είναι εκείνος που μιλά όπως γράφει ή γράφει αντί να μιλήσει. Είναι ο φωτογράφος των μικρών άοσμων στιγμών. Εκείνος που τις τοποθετεί στην ιστορία…γιατί ο ποιητής τις λατρεύει τις κενές θέσεις της ιστορίας.
Αν ήμουν ποιητής, θα έλεγα ότι τα πάντα είναι ποίηση. Όμως δεν είμαι, γι αυτό και ακόμα επιμένω πως όλα μπορούν να γίνουν ποίηση…αν ήμουν ποιητής…
Παρόλαυτα, ακόμα δεν μπορώ να συγκρίνω την παράφορη αυτή αίσθηση που υπνωτίζει το χέρι και δεν το αφήνει να τραβηχτεί από την αράδα. Σαν πλοίο παρασυρμένο, έρμαιο στα ρεύματα μιας ανάσας τυχαίας που κάποιος, κάτι ή τίποτα, αναρωτήθηκε αν αντέχει να διαθέσει....
Εμένα δεν με πειράζει αν οι τόνοι κι η ορθογραφία ξεχνιούνται, ή απλά προσπερνιούνται από το αδιάφορο σφύριγμα του ποιητή, δεν βλέπω καμιά ασχήμια σε αυτό. Γιατί τα χρώματα παραμένουν ίδια με όποια σειρά και αν τοποθετηθούν.
Σαν εμένα…κοίτα….αυτό είναι ένα γράμμα που σου λέει ότι δεν με ενοχλούν οι ανοησίες που σου γράφω και πως αν από την γύμνια μου αξιωθώ να θυμάμαι έστω κι ένα χάδι θα είμαι ευτυχής.
Γιατί ο ποιητής ζει όταν εμφανίζεται γυμνός χωρίς την παραμικρή κάλυψη στο επίμαχο σημείο της ψυχής.
κείμενο : Ντένια Κοντογούρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου