Διαχωριστική γραμμή?...
Αισθάνομαι ότι οφείλω, αν μη τι άλλο να είμαι ειλικρινής, αρχικά με τον εαυτό μου
και κατ’ επέκταση με εσάς που ηθελημένα ή άθελά σας, αυτή τη στιγμή βρίσκεστε «αντιμέτωποι» με τα «υπαρξιακά» μου. Οφείλω...
Δε γνωρίζω πως αυτή η «ιστορία» απέκτησε το συγκεκριμένο τίτλο...
Ίσως ακόμη και εγώ η ίδια να αντιληφθώ τον πραγματικό λόγο μετά από καιρό.
Κάποιες όμως υποθέσεις, ελπίζω όχι «ανυπόστατες», είμαι σε θέση να κάνω
και που από καρδιάς θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Διαχωριστική γραμμή, λοιπόν. Σε τι? Πως? Για ποιο λόγο?
Μήπως σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες ή «πραγματικότητες»? σε μια ας το πούμε
στην καθομιλουμένη, «φάση» εν εξελίξει και στην παρατήρηση αυτής?
Έτσι κι αλλιώς, άπαντα είναι απόλυτα συμβολικά.
Διότι ναι μεν κυριαρχεί το ανθρωποκεντρικό στοιχείο αλλά στην προκειμένη, σίγουρα δεν πρόκειται περί αυτού. Οι ανθρώπινες φιγούρες που πρωταγωνιστούν, έχουν συμβολικό χαρακτήρα...
Άλλοτε παίζουν το ρόλο της ψυχής και του συναισθήματος και άλλοτε της λογικής ή ακόμη αν θέλετε, της λογικής του συναισθήματος...
«Παιδεύουν» και «παιδεύονται» μέσα από ατέρμονες «συζητήσεις»...
Όχι όμως για να καταλήξουν κάπου. Όχι δεν το νομίζω.
Κάνουν το αναπόφευκτο ταξίδι και το παιχνίδι της ψυχής και του μυαλού,
αναζητώντας την ύπαρξη ορίων... Ή την ανυπαρξία αυτών;...
Όλα αυτά, βέβαια, σε απόλυτη αντίθεση εικόνας και γραπτού λόγου, ο οποίος λειτουργεί μάλλον συμπληρωματικά και περιγραφικά.
Κίτρινο!... μέσα στο ασπρόμαυρο.
Κίτρινο... για μένα το χρώμα των παιδιών αλλά και της έντασης.
Κυρίως της συναισθηματικής φόρτισης...
Όσο για το μόνιμο παρατηρητή που στέκεται πάντα στο κάτω μέρος των καταστάσεων ακίνητος, σταθερός, μέτοχος - αμέτοχος..., δεν έχω να πω και πολλά.
Το όνομά του είναι Ελένη Τσώνη.
Φιλικά,
η δράστις?...
και κατ’ επέκταση με εσάς που ηθελημένα ή άθελά σας, αυτή τη στιγμή βρίσκεστε «αντιμέτωποι» με τα «υπαρξιακά» μου. Οφείλω...
Δε γνωρίζω πως αυτή η «ιστορία» απέκτησε το συγκεκριμένο τίτλο...
Ίσως ακόμη και εγώ η ίδια να αντιληφθώ τον πραγματικό λόγο μετά από καιρό.
Κάποιες όμως υποθέσεις, ελπίζω όχι «ανυπόστατες», είμαι σε θέση να κάνω
και που από καρδιάς θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Διαχωριστική γραμμή, λοιπόν. Σε τι? Πως? Για ποιο λόγο?
Μήπως σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες ή «πραγματικότητες»? σε μια ας το πούμε
στην καθομιλουμένη, «φάση» εν εξελίξει και στην παρατήρηση αυτής?
Έτσι κι αλλιώς, άπαντα είναι απόλυτα συμβολικά.
Διότι ναι μεν κυριαρχεί το ανθρωποκεντρικό στοιχείο αλλά στην προκειμένη, σίγουρα δεν πρόκειται περί αυτού. Οι ανθρώπινες φιγούρες που πρωταγωνιστούν, έχουν συμβολικό χαρακτήρα...
Άλλοτε παίζουν το ρόλο της ψυχής και του συναισθήματος και άλλοτε της λογικής ή ακόμη αν θέλετε, της λογικής του συναισθήματος...
«Παιδεύουν» και «παιδεύονται» μέσα από ατέρμονες «συζητήσεις»...
Όχι όμως για να καταλήξουν κάπου. Όχι δεν το νομίζω.
Κάνουν το αναπόφευκτο ταξίδι και το παιχνίδι της ψυχής και του μυαλού,
αναζητώντας την ύπαρξη ορίων... Ή την ανυπαρξία αυτών;...
Όλα αυτά, βέβαια, σε απόλυτη αντίθεση εικόνας και γραπτού λόγου, ο οποίος λειτουργεί μάλλον συμπληρωματικά και περιγραφικά.
Κίτρινο!... μέσα στο ασπρόμαυρο.
Κίτρινο... για μένα το χρώμα των παιδιών αλλά και της έντασης.
Κυρίως της συναισθηματικής φόρτισης...
Όσο για το μόνιμο παρατηρητή που στέκεται πάντα στο κάτω μέρος των καταστάσεων ακίνητος, σταθερός, μέτοχος - αμέτοχος..., δεν έχω να πω και πολλά.
Το όνομά του είναι Ελένη Τσώνη.
Φιλικά,
η δράστις?...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου